Een bijzonder grapje

Ik heb nu een paar x contact mogen maken met een kind. Een heel mooi en bijzonder kind. Een kind wat niet spreekt, weinig contact maakte en waar veel frustratie zat. De ouder die me benaderde heeft al veel geprobeerd, de liefde voor dit kind is onvoorwaardelijk en spat er vanaf. Ik was duidelijk naar de ouder; géén idee of ik iets zou bereiken. Maakte niet uit. De eerste poging mislukte; te druk, gekke wending van de dag, te veel prikkels, en dan nog ik als vreemde erbij. Logisch eigenlijk. “Geef maar een foto, probeer ik het daar wel mee.” Daar kwam iets uit, middeltje ter ondersteuning was gewenst. Na een tijdje kreeg ik een appje; “Joh, er komt een LUCHT uit die mond…met niets bekends te vergelijken. Alsof er iets wordt opgeruimd of zo.” Ook was er (voor het eerst) een puzzel in elkaar gezet op school. Erg bijzonder al zó snel😊❤️

Enkele weken daarna bleek er meer contact mogelijk, er werd meer gelachen en er leek een pak frustratie ‘weg’ te zijn want er waren minder woede-aanvallen. Beide ouders waren er geëmotioneerd door en ikzelf was er ook door geraakt.
Of ik nog eens wilde meten om te checken of er meer/andere ondersteuning gegeven kon worden. Dat deed ik afgelopen week. Weer op afstand, mbv een foto. Dat ging héél gek, ik ‘zwabberde’ heen en weer en kreeg steeds tegenstrijdige antwoorden…ineens schoot ik in de lach en zei ik in een opwelling; “Zit je grapjes te maken met me?” Mijn biosensor zwiepte acuut keihard JAAAAAAA🤣🤣🤣

Dus ik appte dat.
De ouder reageerde; “Ja maar kind máákt ineens ook heel veel grapjes de laatste tijd, zit ook af en toe zomaar te schaterlachen!” 🥰
Daarna ging het uitmeten in 1x goed…zeg het maar🤷🏼‍♀️😉
Krijg ik ruim een half uur later nóg een appje; kind kwam schaterend uit school….ik appte terug “Logisch want *** heeft mij net lekker in de zeik genomen!” 😂❤️🥰